παραδοχή ματαιότητος

Πεζοπορώντας έφτασα ως εδώ
αθροίζοντας μικρά βήματα,
και ξεπερνώντας μια σειρά
οδυνηρών θανάτων.
Πέρασα πάνω από δύσβατες στεριές
κι ελπιδοφόρες θάλασσες
αφήνοντας τα πόδια μου ,απλά,
να τα οδηγήσει ο δρόμος

Πάει καιρός από τότε
που με το θράσος που γεννά
η ανενδοίαστη νιότη
ξεκίνησα για την διεκδίκηση
κάποιων επίχρυσων επάθλων
που όπως με δίδαξε στο πέρασμά του
ο ρέοντας χρόνος
ήταν φριχτά ευτελή
κι ολότελα ανάξια θυσιών.

Και τώρα να ‘μαι.
Έχοντας αντί σώματος, άπιαστο ατμό
κι αντί για φλόγα βλέμματος
ζεύγος θαμπών λυχνίων
ανίκανων να καρπωθούν
άλλες θεάσεων ηδονές
πλούσιος ωστόσο σε σοφία
έστω κι αν σαν απλή παραδοχή
της ματαιότητος.