αρχαίο ωδείο

Έρημο στέκεις κι άστεγο, αρχαίο ωδείο
πόσο στη μοίρα μοιάζουμε και στη θωριά μας
γνωρίζουμε κι οι δυο ποιοι φέρουν προσωπείο
κι έχουνε μουσική ευφρανθεί τα ερείπιά μας

περνά ο αέρας και σφυρίζει απ’ την αψίδα
στων επισήμων τη σειρά χόρτα φυτρώνουν
κενό φιλοθεάμον γέμισε η κερκίδα
την ερμηνεύτρια σιγή που αποθεώνουν

σκόνη επικάθεται ο καιρός στο σκηνικό μας
μόνιμο, λόγω σκουριασμένης περιάκτου
αυτόπτες μάρτυρες της παρακμής του εντός μας
θύματα εκρήξεως και πτώσεως της ατράκτου

οι δόμοι μας σαν ποια να οικοδομήσαν Ρώμη;
ποιο τάχα τα γλυπτά μας να κοσμούν μουσείο;
σε πείσμα όμως των καιρών στέκουμε ακόμη
κι ας έρημοι, κι ας άστεγοι… αρχαίο ωδείο