αντίσταση

Παίξε λαγούτο μου βραχνό
και δως μου δυο χορδές σου
να δέσω βρόγχο να πιαστούν
θηλιά που να μη λύνει
οι αντανακλάσεις του φωτός
της νύχτας οι αυταπάτες

φεγγάρι που έμεινες μισό
δίκοπη γίνε λάμα
να μαχαιρώσω στην καρδιά
το φόβο του θανάτου
και στο αίμα που θα ξεχυθεί
να σπείρω κυπαρίσσια

Κι εσύ φωτιά λυτρωτική
πύρωσε, άψε, ανέβα
του νου να κάψεις τα φτερά
να μη μου πεταρίζει
κάθε π’ ακούει τη θάλασσα
κάθε που βλέπει κύμα

ψυχή μου ζώσου τα’ άρματα
στα μαρμαρένια αλώνια
καρτέρι στήσε του καιρού
και δόκανο του χρόνου
να μη σε βρει ξαρμάτωτη
για να σε μακελέψει