τα ερπετά του χθες

σφαίρες πετάνε του καρού οι σφαιροβόλοι
ακόντια αιχμηρά του χρόνου οι ακοντιστές
αδημονούνε στους βατήρες δισκοβόλοι
δολιχοδρόμοι αιώνες ξεπερνούν το χτες

κι εγώ στο στάδιο σε μια απόκληρη κερκίδα
σε μια ανυπόληπτη κι ακίνητη σιωπή
χειροκροτώντας μια που μ' έδιωξε πατρίδα
και λαχταρώντας νέα γη να με δεχτεί

αυτάρεσκη ερμηνέυτρια κι απόψε η σκέψη
σε μι' άδεια ορχήστρα, σ' ένα κοίλον αδειανό
να την επευφημήσει ποιος; ποιός να την στέψει
όταν υποκλιθεί με χάρη στο κενό

κι εγώ στο εδώλιο καθισμένος μόνος κι ένας
το βλέμμα μου έχοντας στραμμένο δυτικά
προσμένω μήπως άγγελος φανεί κανένας
να δώσει κάθαρση σ' ότι με τυραννά

κι όπως φυτρώνει μέσα μου άγρια χλωρίδα
κι αναρριχώνται μολυσματικοί κισσοί
τι κι αν πετά από πάνω μου του αύριο η ελπίδα
αφού με ζώνουν τα ερπετά του χτες κι εσύ...