η νύχτα των ευχών

Ποιος χρωστήρας άγγιξε τον ουρανό
κι ύστερα ήρθε κι έβαψε το πέλαγο;
κείνο που στα μάτια σου ως λυσσομανά
τις στεριές ποντίζει, πίνει τα βουνά

Ξέρεις σε ποια βάθη πνίγομαι θολά
ρίξε τα μαλλιά σου ανεμόσκαλα
απ’ τη μυρωδιά τους να αναρριχηθώ
ήλιο ν’ ανταμώσω κι ίσως να σωθώ

«όχι» όσα δεν είπα κι όσα είπα «ναι»
στήνουνε χορό και με κυκλώνουνε
μη με κρίνεις που φοβάμαι το χαμό
ποιο φτερό δε σκιάζεται τον άνεμο;

θάλασσα στον ύπνο, μα είναι απατηλή
μια αχερουσία άγρια κι ύπουλη
πρώτα με μαυλίζει με ρουφά μετά
αν με σώσει κάτι θα 'ναι ο έρωτας

έλα απόψε που ‘ναι η νύχτα των ευχών
σαν μια μελωδία σείστρων εύηχων
κάνε το κορμί σου άκρια να πιαστώ
κι ίσως να γλιτώσω κι απ’ το θάνατο