κάτοπτρα νερού

Κάτοπτρα νερού
τα ίχνη του καιρού
ανεξίτηλα στο μέτωπό μου
πρέπει να βιαστώ
ώρα να νοιαστώ
να γνωρίσω λίγο τον εαυτό μου

Κίτρινα νερά,
σαν τη ζαφορά
και μια οσμή πνιχτή σαν από θειάφι…
κάπου εδώ κοντά
μέσα μου βαθιά
σίγουρα ένα ηφαίστειο υπάρχει

πρόβαλλε η αυγή
βγάζω μια κραυγή
να ξυπνήσει η λάβα απ’ το κρατήρα
σκάβω μέσα μου
φλέβα του σεισμού
για να βρω, με φως απ’ αναπτήρα

Κύκλος η σιγή
κόκκινη πληγή
συνεχείς κι ατέρμονοι χειμώνες
ήρθε ο καιρός
να παραδεχτώ
έχω να αγαπήσω κάτι αιώνες