ανάπαυλες

Λιμένες πρωτοείδωτοι για τους ξενιτεμένους πόθους μου
που αιώνες όργωναν το πέλαγος
χωρίς να αγγίζουν νόστο,
πόσο οι βυθοί σας καταδεχτικά ήπιαν τις άγκυρές μου!
πόσο προθύμως τα νεώριά σας μου διατέθηκαν!
Πόσο ευγενώς μου φέρθηκαν οι μόλοι σας!
Ευχαριστώ για τις παροδικές που με κεράσατε
-έστω- ανάπαυλες…

Κι ας μην σας ήμουνα πιστός ποτέ
κι ας είχα στο μυαλό μου,
ταυτόχρονα σχεδόν στην ελλιμένισή μου
το επόμενό μου μπάρκο προς το απίθανο…

έτσι είναι η μοίρα όσων
δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο απ’ το άπιαστο
με τίποτα λιγότερο απ’ το αιώνιο
με τίποτα λιγότερο απ’ τον άφθαρτο έρωτα
πράγματα δηλαδή μηδαμινά
σαν εξαρχής απρόσιτα…

Προδιαγεγραμμένη πορεία προς το θάνατο
σαν πράσινος δρυμός που φαίνεσαι στο βάθος
να αγγίζεις τον ορίζοντα,
ή και να αλώνεις με το ύψος σου τα σύννεφα,
πόση σοφία με κέρασεν η βεβαιότητά σου
η μόνη μέσα στ’ άδηλα, μέσα στ’ αμφίβολά μου…