μέχρις εδώ

Μέχρις εδώ έφτασα, με μιαν ανάσα λες,
μ’ ένα φτερούγισμα
μήτε που πρόλαβα καλά- καλά να δω,
μήτε και που θυμάμαι
-έτσι όπως μπαινόβγαινα στις κόγχες
όπου αέρας μέσα σε απόλυτη σιγή επωάζει τις θύελλες-
αν στην πορεία μου αντάμωσα
κάποια ανάπαυλα άπνοιας

θυμάμαι μόνο αχνά κι αόριστα
κάποιαν ονειρεμένη όχθη
που υπέθαλψε με τόση καλοσύνη
κάποια νυχτερινά μου βήματα…
πλάι σε καλαμιές που ρίζωναν
βαθιά μες στο τρεχούμενο νερό
κι απάνω σε μαλακά χορτάρια
που θρέφονταν από άνεμο

Μέχρις εδώ έφτασα, με μιαν ανάσα λες,
μ’ ένα φτερούγισμα
γνωρίζοντας καλά ότι το πέρασμά μου
από τούτη τη γη είναι εφήμερο
όπως η διαγραφόμενη πορεία των κύκνων
πάνω στο ακοίμητο νερό...
μα θα με κούραζε φριχτά
ενδεχόμενη αιωνιότητα…