ζωή και θάνατος (γραμμένο πάνω σε μουσική)

Της μνήμης μαύρο κατακάθι
πικρό της θύμησης νερό
μοιάζεις με ρόδο και μ’ αγκάθι
μέσα μου αιχμηρό

τα μάτια δίκασα σε νάρκη
σ’ αιώνια θλίψη την ψυχή
υπάρχει αγάπη ή δεν υπάρχει;
ποιος θα μου το πει;

Τις άηχες όμως νύχτες που μ’ αγγίζεις
στο φως πνίγεις τις κόρες των ματιών μου
κι όπως συνέχεια πίσω με γυρίζεις
είσαι ζωή μαζί και θάνατός μου

πετώ τις μέρες στο πηγάδι
και βάζω στον καιρό φωτιά
για ένα σου απτό μονάχα χάδι
που αθανασία με κερνά