χαϊδεμένο ψεύδος

Θα τα αλλάξω όλα μια μέρα, το υπόσχομαι.
Αρχίζοντας από τους στόχους που έθεσα αιώνες πριν
όταν μεθυσμένος από τα υπερφίαλα γεννήματα της νιότης
σημάδευα πιο πάνω, πιο ψηλά απ’ ότι θα ‘πρεπε
αρνούμενος ακόμη και την ιδέα
πως πρέπει εξ’ ανάγκης και για πάντα,
ή να πατώ ή και να σέρνομαι στο χώμα…

μα τι γεμάτη που ήταν τότε η ψυχή μου
από πτήσεων όνειρα!
Και πόσο ήτανε το σώμα μου έτοιμο να υπερπηδήσει
αναστολές αιώνιες μα και μοιραία σύμφυτές του.


Όχι. Δεν θα τ’ αλλάξω όλα , το υπόσχομαι.
Και πιο πολύ ανάλλαχτους θα αφήσω τους στόχους
που έθεσα αιώνες πριν υπό τη μέθη της νεότητος.
Ίσα – ίσα τώρα, υπό το εύνοια του χρόνου που περνά,
με τη σοφία των καταμετρημένων πεπτοκότων μου άστρων
μπορώ με ασφάλεια να κρύψω όσα ονειρεύτηκα
βαθιά στη στρωματογραφία της ψυχής μου
για να γυρνώ συχνά στις ώρες της πιο στείρας μόνωσης μου
και κλείνοντας τα μάτια,
να τα ακουμπώ πολύ απαλάμε την αφή της μνήμης,
μικροί σαν να ‘ταν νεοσσοί,
και να γεμίζω τα διψασμένα ράμφη τους ευόδωση…

Κι ας είναι αυτό το πιο μικρό, το πιο κρυφό
Μα και το πιο χαϊδεμένο απ’ τα ψεύδη μου….