η συνωρίς της φαντασίας

μοναχική περιδιάβαση στον λόφο
με τα ασάλευτα άσπρα μάρμαρα.
Αερικά. Γυναίκειες κι ανδρικές μορφές
που αρνήθηκαν την ύλη με συντροφεύουν κωφεύοντας.
πρόδρομοι, σηκοί, , οπισθόδομοι, άδυτα αδύτων,
μια χρυσελεφάντινη πυθία σε τρίποδα από χαλκό
ρίχνει λοξή ματιά ζυγιάζοντας τα δώρα
και δίνει αμφίσημους χρησμούς με βρυχηθμούς

Ανωδομή φαντασίας. Κίονες-που δεν υπάρχουν πια-
ρίχνουν τον ίσκιο τους στον ίσκιο μου
αετώματα –που λεηλατήθηκαν- μου διδάσκουν την ιδιοτέλεια
σφίγγες ακρωτηριασμένες στ’ ακρωτήρια
μου αποκαλύπτουν λύσεις για αινίγματα που δεν μου τέθηκαν ποτέ
και μια μορφή μετωπική σε μια μετώπη
βρίσκει τη ρώμη και νικά την πέτρινη ακαμψία
κι αποκολλά απ’ το στήθος της το χέρι του Κενταύρου
για να μην έχει παρελθόν η ανηθικότητα.

Ωδείο. Δόμοι πωρόλιθου απορρόφησαν τη μουσική
και τώρα σιωπηλοί απολαμβάνουν το σιωπητήριο της Άνοιξης
Μούσες πενθούν για τους μουσώνες της στειρότητας
για όλες τις πένες που πια πένονται πεινώντας για μελάνι
αναπολώντας τις σάρκες τις θνητές που σάρκασαν το αιώνιο

Στάδιο. Ρίψεις ριπών ανέμων στους βατήρες
άλτες σαλτάρουν της σιωπής απ’ τα εφαλτήρια
ακόντια εξακοντίζονται τρυπώντας το άπειρο
πυγμάχοι χρόνοι απάνω μου δείχνουν την πυγμή τους
την ώρα που καλπάζει δίχως σύνορα
η συνωρίς της φαντασίας …