χίμαιρα

Πέρασα απ’ της εφηβείας τη χίμαιρα
Βάρκα η ψυχή μου που έμπασε νερά
λύγισαν ακόμη και τ’ αγέρωχα
στ’ ανεπίστρεπτου τη θέα μπροστά

Θάλασσες οι μνήμες και βυθίστηκα
λάμψανε στο νου μου δυο βεγγαλικά
ένα για μια αγάπη που έζησα άλλοτε
κι ένα για τον φόβο του ποτέ

κάθε που απ’ τη νιότη μου περνώ
νιώθω να ανταμώνω το κενό
έπαψα από αιώνες να αγαπώ
μα δεν ήθελα να σου το πω

Σε φιλώ στον ύπνο μου και χαίρομαι
μπαίνω στο κορμί σου άγριε ποταμέ
κι ως με πας μ’ ορμή κατά το πέλαγο
γδύνομαι απ’ το μίζερό μου εγώ…