θειάφι

περνά η ζωή, κι εγώ εδώ, πιστός θιασώτης
σε μια ανεπίστρεπτα που επέρασε εφηβεία
ανώφελες αγάπες κι έρωτες της νιότης
περνούν μπροστά μου σαν πομπή σαν λιτανεία

Ανάλαφρα ας κινηθούν τ΄ ασάλευτα όρη
κι ας ακουστεί ώρα δειλινή καμπάνας σήμα
των πόθων μου η νηοπομπή βυθίστηκε όλη
λίγο με νοιάζει αν μείνει αβύθιστο το σύμπαν

Δεν σε πουλώ για όλο του Μίδα το χρυσάφι
Ψυχή. σου ορκίζομαι στο μισερό, μυαλό μου
λιώνω σαν κίτρινο που καίγεται θειάφι
κάθε που θα αναλογιστώ το θάνατό μου

μάσκα φορώ θεατρική, ψηλούς κοθόρνους
στα που μ’ επευφημούν να ξεχωρίζω πλήθη
παραλαμβάνω απ’ τη φθορά σκήπτρα και θρόνους
μα δεν προδίδω καμιά μνήμη μου στη λήθη