ευτελή πειράματα

Ξέρω καλά πια
– μέγιστη ετούτη η δωρεά του χρόνου-
πως όσες γραφές και να αφήσω
σέρνοντας τις αιχμές μου
απάνω στο νωπό πηλό ,
όσα αλφάβητα κι αν αποστηθίσω
βαρβαρικά ή ελληνικά
δεν θα μπορέσω να περιγράψω
όσα, αιώνες τώρα, βαστώ μέσα μου
και που έχω πια αποδεχτεί
πως θα πεθάνουν κάποτε μαζί μου
έτσι όπως γεννηθήκαν: αμνημόνευτα

μα κι απ΄ την άλλη
ποιος ενδιαφέρεται για το τι κρύβω
μέσα στις απροσπέλαστες σπηλιές μου
ποιος για τα ευτελή πειράματα του λόγου μου
την ώρα που και τα καρβέλια
φτάσανε αισίως να ‘ναι
πιο ακριβά απ’ τα ποιήματα
κι ας έχουν και τα δυο φτιαχτεί
για να μοιράζονται.