Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

εμείς οι άνθρωποι

Εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε μια εγγενή τάση
να δυσκολεύουμε την ύπαρξή μας
θηρεύοντας το ανούσιο
ενώ η ζωή μας όλο κι αλαργεύει
σαν κορυφογραμμή από το τζάμι τρένου
κι ενώ καλά γνωρίζουμε- ή μήπως όχι; -
πως πίσω από εκείνους τους χαμηλούς λοφίσκους
που δεν εντυπωσιάζουν καν την όρασή μας
κρύβονται ανείδωτες
οι πιο σπουδαίες θεάσεις για τα μάτια μας

Τα σχέδιά μας, αμπέλια φυτεμένα σε πλατώματα.
Ξερολιθιές σκαρφαλωμένες πα στα απόκρημνα
κρατάνε με τη βία το χώμα που ριζώνουνε
κι ένα ποτάμι νυχτερινής μόνο ροής
ποτίζει τις ρίζες τους
που όλο και πάνε πιο βαθιά
γυρεύοντας κόκκους ευόδωσης

εμείς οι θνητοί έχουμε μιαν έμφυτη επιρρέπεια
να ιχνηλατούμε το άπιαστο
ενώ καλά γνωρίζουμε –ή μήπως όχι;-
πως μέσα στις πιο αβαθείς θάλασσες
που δεν προκαλούν καν την τόλμη μας
υπάρχουν οι πιο ομαλές λιθόστρωτες οδοί
που οδηγούν πέτρα την πέτρα στα νεώρια
όπου ετοιμόπλοα αναπαύονται
τα τριίστια της ψυχής μας…