ιέρειες του φεγγαριού

Οι σκέψεις μου του τρόμου θυγατέρες
που σκιάζονται κι οι ίδιες τα είδωλά τους
φτιαγμένα από χαρτόνι τα φτερά τους
πετούν τις νύχτες και σκορπούν φοβέρες

Η ευτέλεια τριγύρω μου κι εντός μου
του άδηλου ο φόβος κι η αφάνεια
να μην βουλιάξει η που ‘χα περηφάνια
στα θολερά νερά τούτου του κόσμου

Μα πιο πολύ με θλίβει που η αγάπη
πουλιέται κι αγοράζεται με δόσεις
«τι θέλεις να σου δώσω να με νιώσεις;
να αγαπηθώ και να κερδίσεις κάτι"

αφού έφυγες εσύ που εγκυμονούσες
τις αντοχές μου, δίχως καληνύχτα
Οι σκέψεις μου γεννιούνται πάντα νύχτα
ιέρειες φεγγαριού, λευχειμονούσες…