ενδείξεις γήρατος

Βρέχει. Κι όπως μουσκεύεται η απόσταση
που με χωρίζει με το άλλοτε
φέρνω στο νου μου, τα όσα εκποίησα όνειρα
παίρνοντας εις αντάλλαγμα ευτελέστατον,
χάλκινης θλίψης κέρματα.

Κάπου πίσω στο κάποτε έχω αφήσει τμήματά μου
για να έχω δικαιολογία να επιστρέφω
που και που να τα γυρεύω.
για να χω κάποιαν αφορμήν μελαγχολίας
ή έστω αναπολήσεως
και να δικαιολογώ έτσι στους οικείους μου
κάποιες στιγμές αναίτιας μόνωσης…

Βρέχει. στο βάθος – βάθος του καιρού
Πίσω απ’ τη θυμωμένη ατμόσφαιρα -
Όσο μπορώ βεβαίως να δω
με μιαν εγκαταλείπουσα όραση,
-υπάρχουν κάτι ξέπνοα –αόρατα σχεδόν-
ίχνη μέλλοντος…

όχι δεν δέχομαι πως όλα τούτα είναι ενδείξεις γήρατος.
αν είχα γεράσει, σίγουρα θα είχα διδαχθεί
μέχρι εμπεδώσεως
την προπαίδεια του ανεπίστρεπτου
είναι μονάχα αποκυήματα αργόσχολων σκέψεων
και μιας καχυποψίας :

Να ενήργησε άραγε με πρόθεση η βροχή
κατρακυλώντας απ’ τον ουρανό
κι απογυμνώνοντας το μεσημέρι μου;