με συγχωρώ

Πόσες δεν ζήτησα φορές
Συγνώμη απ’ τις αστροφεγγιές
Πόσα δεν είπα «φταίω»
Για τα φεγγάρια στο νερό
Που έπνιξα για να μπορώ
Στα σκοτεινά να πλέω

Με πόσο ατσάλι την ψυχή
Έντυσα, να ‘χει αντοχή
Στου άγριου καιρού τη δίνη
Μα άθροιζα μηδενικά
Αφού όσα παίρνει δανεικά
ο χρόνος δεν τα δίνει

ξέρω πως μάταια προσπαθώ
Να φέρω σε λογαριασμό
Το απ’ έξω με το εντός μου
Κι είναι πληγή απ’ τι πιο βαθιές
Να πνίγω μες στις ενοχές
Τον ίδιο τον εαυτό μου

Πόσες απέτυχα φορές
Του νου μου όλες τις φτερωτές
Στον άνεμο να στρέψω
Μα κάνω το αίμα μου νερό
Και να με συγχωρώ μπορώ
Πριν να με καταστρέψω