σπουδή τοιχογραφιών

Σκηνή θαλάσσια.
Σκέψεις χελιδονόψαρα παγώνουν στον αέρα
την ώρα που αποτολμούν το πιο ψηλό τους σάλτο
απ' τα νερά της θάλασσας.
τα λέπια τους δεν διατρέχουν κίνδυνο αφυδάτωσης,
τα μάτια τους αιώνια λαμπυρίζουν σαν να είδαν μπρος τους
να γεννιέται το ακατόρθωτο.

Ώρα αυγινή.Καράβια στην εκκίνηση.
Οι κάβοι έχουνε λυθεί, σαν έτοιμα να βγουν.
Κανείς δεν άγχεται για την ασφάλεια του ταξιδιού.
Όλοι καλά γνωρίζουν πως το ηφαίστειο
θα εξασφαλίσει την αιώνια παραμονή
μες την ασφάλεια του νότιου λιμένα.
Κάποιοι σηκώνουν θεατρικά το χέρι χαιρετώντας
και κάποιοι απ' την ακτή ανταποδίδουν.

Δείλι. Μα δίχως διόλου να δειλιάζει
μια υπομονή κροκοσυλλέκτρια
ισορροπεί στην άκρη ενός γκρεμού
ντυμένη σε ακριβά ολομέταξα φορέματα
-ανάρμοστα για κρόκου συλλογή
και για εργασίες υπαίθριες-
το χέρι απλώνει να συλλέξει άνθη κίτρινα.
Μα αυτή η χειρονομία δε μαρτυρά διόλου κάματο
πιότερο με φιγούρα μοιάζει ενός χορού
ή με χαιρετισμό από τα βάθη των αιώνων.
Ξέρει καλά ότι τα μάγουλά της ποτέ δεν θ' απολέσουν τη δροσιά
κι έτσι βαδίζει ανάλαφρη και ξέγνοιαστη
έχοντας μέσα στην ποδιά της τη σιγουριά που φέρνει η αθανασία.

Παλαίστρα αόρατη.Χρόνοι, πυγμάχοι νεαροί, ημίγυμνοι αμιλλώνται
δίχως καμιά υποψία υπεροψίας στα μάτια
με δίχως ανταγωνισμού διάθεση ή μισαλλοδοξίας.
Ξέρουν καλά τη νίκη πως θα μοιραστούν από κοινού
στεφόμενοι με κότινους λάβας κι αλαφρόπετρας
που θα χαρίσει -ποιά νίκη ανώτερη;-
αιώνιο σφρίγος στα κορμιά κι αιώνια ρώμη
στα μπράτσα, στους μηρούς και στις γροθιές τους...

Θήρα, Ακρωτήρι.Οικία των γυναικών, Ξεστή, οικία της Άνοιξης...
χρωστήρες γράφουν ιστορία
απάνω στα λευκά, νωπά κονιάματα.
Εάλω ο χρόνος...