η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Ποια βραχνή σκουριασμένη καμπάνα
με καλεί στων αρρήτων τον όρθρο
ποια με γέννησε γη και ποια μάνα
κι όρισε πάντα ξένος να νιώθω

ποιο φεγγάρι σφυρήλατη λάμα
με λαβή από στιλπνό κεχριμπάρι
μακελεύει του ύπνου το θάμα
πριν η νύχτα να πάρει χαμπάρι

κι εκεί που κάποια ακτή με μαυλίζει
τάζοντάς μου λιμάνι με φάρο
πριν να φέξει ξανά μ' οστρακίζει
κι άλλη οδό πρέπει πάλι να πάρω

μα κι αν κάθε που ήλιος προβάλλει
εγώ πρέπει να αλλάζω πατρίδα
πριν αράξω να φεύγω και πάλι
τελευταία πεθαίνει η ελπίδα ...