να με θυμάσαι

Με σκάφανδρο ευαίσθητο φτιαγμένο από χαρτόνι
Κι απόθεμα στους πνεύμονες μια μόνο αναπνοή
Πώς να σε πλεύσει η σκέψη μου που σαν σ' αγγίξει λιώνει
θάλασσα ανεξερεύνητη βαθιά και σκοτεινή

τις νύχτες που απ' το ύπνο μου δεν γίνεται να λείψεις
σαν δίσκος του ήλιου π' ακουμπάς τις άκρες των βουνών
χωρίς γυαλιά παρατηρώ τις χίλιες σου εκλείψεις
φλέγονται οι κερατοειδείς κι οι κόρες των ματιών

δες με κι εσύ σ' ένα όνειρο τη νύχτα που κοιμάσαι
σαν κύμα ,δες με, να χτυπώ στα βράχια μιας ακτής
να με θυμάσαι θέλω εγώ κι όχι να με λυπάσαι
Γιατί η ψυχή μου λύπηση δεν θα καταδεχτεί