ήξεις- αφήξεις

Στον καπνό και στην αιθάλη
πνίγηκε κι απόψε πάλι
των ματιών το φως
ψάχνοντας στα πονεμένα
πνίγηκα κι εγώ σ’ εμένα
κι έμεινα μισός

στη φωτιά και στο μαχαίρι
σαν να μ’ έσπρωξε ένα χέρι
μα δεν λέω πονώ
μέλι αλείφω τις πληγές μου
και τις δώδεκα ψυχές μου
λάβδανο κερνώ

ξέρω στο ευτελές μου ντύμα
του θανάτου έχω το στίγμα
μα όσο ακόμη ζω
και πριν στον καιρό υποκύψω
θα ‘θελα να εξοστρακίσω
τη φοβία του μπρος

απ’ τα δυο σου μπλε μαντεία
ήπια αιώνια εφηβεία
κι έλαβα χρησμό:
«θα σαι πάντα ήξεις αφήξεις
αν τη σκέψη δεν τραβήξεις
από το κενό»…